ಮೇ 28, 2014

ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿ







ಪೂರ್ವ ತೀರದ ಲಾಸ್ ವೇಗಸ್ ಅಂತ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿ ನೋಡುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಹೊರಟಾಗಿತ್ತು. ಸ್ಟಾಂಫೋರ್ಡ್  ನಗರದಿಂದ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿ ಗೆ ಸುಮಾರು ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳ ಪ್ರಯಾಣ. ಎಕ್ಸ್ಪ್ರೆಸ್ ವೇನಲ್ಲಿ ಗಂಟೆಗೆ ೧೦೦ - ೧೨೦ ಕಿಲೋಮೀಟರು ವೇಗದಲ್ಲಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರು, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿರೋ ಕನ್ನಡ ಹುಡುಗರ ದಂಡು, ಕಾರಿನ ಸ್ಟೀರಿಯೋದಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದ 'ಬಾನಿಗೊಂದು ಎಲ್ಲೆ ಎಲ್ಲಿದೆ.. ನಿನ್ನಾಸೆಗೆಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಿದೆ.. ' ಹಾಡು, ಜೊತೆಗೆ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಕ್ಕದೊಂದು ಕುತೂಹಲ ಆ ವೀಕೆಂಡ್ ಗೆ ಹೊಸ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನಂತೂ ತಂದಿತ್ತು. ಕನ್ನಡ ಹಾಡುಗಳನ್ನ ಕೇಳುತ್ತಾ, ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಊರು, ಬೆಂಗಳೂರು, ಕೆಲಸ ಹೀಗೆ ಹರಟುವಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿಯ ಸಮುದ್ರ ತೀರ ನಮ್ಮನ್ನ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಸಂಜೆ ೪ ಗಂಟೆ. ಸೂರ್ಯ ಇನ್ನೂ ಸುಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ.  ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕಾದ ಪೂರ್ವ ತೀರದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕತ್ತಲಾಗುವುದು ಎಂಟು ಗಂಟೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ಆದ್ದರಿಂದ ಅವಾಗಿನ್ನೂ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಲೆಕ್ಕ. 



                                     


ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿಯ ಪ್ರಮುಖ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಸಮುದ್ರ ತೀರ, ಪ್ರಸಿದ್ದ ಬೋರ್ಡ್ ವಾಕ್ ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಸಿನೊ, ನೈಟ್ ಕ್ಲಬ್ ಗಳು. ನಮ್ಮ ಸವಾರಿ ಮೊದಲು ಹೊರಟಿದ್ದು ಬೀಚಿನ ಕಡೆಗೆ. ಸಮುದ್ರ ತೀರ ಗಿಜಿಗುಡುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮೈ ಒಡ್ಡಿ ಕೂತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಜನ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಹಿಡಿದ ಕೊಡೆಗಳ ನೆರಳಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಮಿಸುತ್ತಾ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳನ್ನ ನೋಡುತ್ತಾ ಹೊತ್ತು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಸರ್ಫಿಂಗ್ ಮಾಡುವ ಅಡ್ವೆಂಚರ್ ಪ್ರಿಯರು, ತೀರದಲ್ಲಿ ಗಾಳಿಪಟ ಹಾರಿಸುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಸಮಯ ಕಳೆಯ ಬಯಸುವವರು, ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಟ್ಯೂಬಿನ ಮೇಲೆ ಲೈಫ್ ಜಾಕೆಟ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ತೇಲುವ ಮಕ್ಕಳು ಇವೆಲ್ಲವನ್ನ ನೋಡುತ್ತಾ ಬೀಚಿನಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕಳೆದು ಹೊರಟಿದ್ದು ಅಲ್ಲೇ ಇರುವ  ಚಿಕ್ಕ ಅಮ್ಯೂಸ್ಮೆಂಟ್ ಪಾರ್ಕ್ ಗೆ. 

ಡಿಸ್ನಿ ವರ್ಲ್ಡ್ ಗೆ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಂಡರ್ ಲಾ ಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕದಾದರೂ ಸಮುದ್ರದ ಮೇಲೆ ಇದನ್ನ ನಿರ್ಮಿಸಿರುವುದು ಇದರ ವಿಶೇಷ. ಎತ್ತರದ ಜೈಂಟ್ ವ್ಹೀಲ್ ಅಥವಾ ಇನ್ನಿತರ ರೈಡ್ ನಲ್ಲಿ ಕೂತರೆ ಅದು ಮೇಲಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕೆ ವೇಗವಾಗಿ ತಿರುಗಿದಾಗ ಕೆಳಗೆ ಕಾಣುವ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಮಹಾಸಾಗರ, ಮತ್ತದರ ಅಲೆಗಳು ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಮೆರಗು ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಮತ್ತೊಂದು ಆಕರ್ಷಣೆ ಅಲ್ಲಿನ ಹೆಲಿಕಾಪ್ಟರ್  ರೌಂಡ್ಸ್. ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿಯ ಎತ್ತರ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಮೇಲೆ ಹಾದು ಹೋಗಿ ಸಮುದ್ರದ ಮೇಲೊಂದು ಸುತ್ತು ಹಾಕಿ ನಗರ ಪ್ರದಕ್ಷಿಣೆ ಮಾಡಿ ಬರಬಹುದು. 


ಬೋರ್ಡ್ ವಾಕ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ವಾಕ್.. 


ಸಮುದ್ರದ ಮರಳು, ಬೀಚಿನ ಹೋಟೆಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಬಾರದಿರಲೆಂದು ಸಮುದ್ರ ತೀರಕ್ಕೆ ಸಮಾನಾಂತರವಾಗಿ ಕಟ್ಟಲಾಗಿರೋ ಬೋರ್ಡ್ ವಾಕ್ ಸುಮಾರು ೪ ಮೈಲು ಉದ್ದ, ೨೪ ಅಡಿ ಅಗಲವಿದೆ. ೧೮೭೦ರಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಲಾಗಿದ್ದ ಈ ಹಾದಿಯನ್ನ  ಕಟ್ಟಿರೋದು ಮರದ ಹಲಗೆಗಳಿಂದ. ತುಂಬಾ ಹಳೆಯದಾದರೂ ಇದು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಸಿದ್ದ. ಅಮೇರಿಕಾದ ಶ್ರೀಮಂತ ಇತಿಹಾಸಕ್ಕೆ ಸಂಕೇತವಂತೆ.  ಇದರ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಸಮುದ್ರದ ನೋಟವಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಗೆ ಒಂದಾದರ ಮೇಲೊಂದು ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಲುಗಳು, ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಗಳು, ಕ್ಯಾಸಿನೋಗಳು, ಕ್ಲಬ್ಬುಗಳು, ಹೋಟೆಲುಗಳು ಮತ್ತಿತರ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳು. ಶಾಪಿಂಗ್ ಪ್ರಿಯರಿಗೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದ ತಾಣ. ಇಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಕಡೆ ನಿಸರ್ಗ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನ, ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಮಾನವ ನಿರ್ಮಿತ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುವ ಈ ವಾಕ್ ನಿಜಕ್ಕೂ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ನಡೆದು ನಡೆದು ಸುಸ್ತಾಗಿ , ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿನ ಹಿತವಾದ ತಂಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೋರ್ಡ್ ವಾಕ್ ನ ಬದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಬೆಂಚುಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂತು  ಒಂಚೂರು ವಿಶ್ರಮಿಸಿ, ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಹೊರಟಿದ್ದು ಕ್ಯಾಸಿನೋಗಳ ಕಡೆಗೆ. 




ಇಲ್ಲೂ ಒಂದು ತಾಜ್ ಮಹಲ್ !



ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿಗೆ ಕತ್ತಲಾದಂತೆ ಹೊಸ ಹೊಳಪು. ಕ್ಯಾಸಿನೊಗಳು ಗಿಜಿಗುಡಲು ಆರಂಭಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಸಿಸರ್ಸ್, ಟ್ರೋಪಿಕಾನಾ, ಬೋರ್ಗಾಟ ಹೀಗೆ ಲೆಕ್ಕವಿಡಲಾಗದಷ್ಟು ಕ್ಯಾಸಿನೋಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕ್ಯಾಸಿನೋದ ಹೆಸರು ಟ್ರಂಪ್ ತಾಜ್ ಮಹಲ್.  ಮೊಗಲರ ಶೈಲಿಯ ಗುಮ್ಮಟಗಳು ಅಮೆರಿಕಾದ ಇತರ ಕಟ್ಟಡಗಳ ನಡುವಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.  ಒಳ ಹೊಕ್ಕರೆ ಸಾವಿರಾರು ಗೇಮ್ ಸ್ಲಾಟ್ ಮಷೀನ್ ಗಳು, ರೌಲೆಟ್, ಪೋಕರ್ ಟೇಬಲ್ ಗಳು.  ದುಡ್ಡು ಹಾಕಿ ಬಟನ್ ಒತ್ತುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಅದೃಷ್ಟ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಜನ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಮುಂದೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಪರದೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಿತ್ರಗಳು ತಿರುಗುತ್ತಿರುತ್ತವೆ, ಬಟನ್ ಒತ್ತಿದಾಗ ಆ ಚಿತ್ರಗಳು ಒಂದಿಷ್ಟು ನಿಯಮದಂತೆ ಬಂದರೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಲಾಭ, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಪ್ರತಿ ಸಲ ಡಾಲರ್ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಬೇಸರ. ಕೊನೆಗೂ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಅದೃಷ್ಟ ಖುಲಾಯಿಸಿ ಆ ಪ್ರವಾಸದ ಖರ್ಚೆಲ್ಲಾ ಗೆದ್ದುಕೊಂಡ. ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಮಾತ್ರ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಒಲಿಯಲಿಲ್ಲ. ಜೂಜಾಡುವ ಚಟವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲಾ ಆಟದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಕುತೂಹಲ ಅಂತೂ ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗೇ ನಮ್ಮ ಸವಾರಿ ಹೊರಟಿದ್ದು ರೌಲೆಟ್ ಗೇಮ್ ನ ಕಡೆಗೆ. ಯಾವುದೋ ನಂಬರ್ ಗೆ, ಸಮ ಬೆಸ, ಬಿಳಿ, ಕಪ್ಪು ಹೀಗೆ  ತಮ್ಮ ದುಡ್ಡು ಹಾಕಿರುತ್ತಾರೆ, ಗೆಲುವಿನ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದು ಗೆದ್ದಷ್ಟೂ ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭ. ಹಾಗೆಯೇ ಪಕ್ಕ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದರೆ ಪೋಕರ್ ಟೇಬಲ್ ಗಳು. ಜೂಜಾಡಿ ಸುಸ್ತಾದವರಿಗೆ ಅಲ್ಲೇ ಪಾನ ಸೇವೆ ಕೂಡಾ. ಗೆದ್ದವರು ಗೆದ್ದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಆಟ ಆಡಿದರೆ, ಸೋತವರು ಮುಂದಿನ ಆಟ ಗೆಲ್ಲಬಹುದೆಂದು ಮತ್ತೆ ದುಡ್ಡು ಹಾಕಿರುತ್ತಾರೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯದ ಆಟ. ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಹಾಡು 'ನಿನ್ನಾಸೆಗೆಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಿದೆ... ಏಕೆ ಕನಸು ಕಾಣುವೆ...  ನಿಧಾನಿಸು...  ನಿಧಾನಿಸು.. "


ದಿನಾಲೂ ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ವ್ಯವಹಾರ ನಡೆಯುವ ಈ ಕ್ಯಾಸಿನೋದಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೋದಾಗ ಒಂದು ಮಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರ್ ಕ್ಯಾಶ್ ನ ಭದ್ರ ಗಾಜಿನಲ್ಲಿ  ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಇಡಲಾಗಿತ್ತು. ಕಾಸು ಗೆಲ್ಲದಿದ್ದರೂ  ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅಷ್ಟು ದುಡ್ಡನ್ನ ನೋಡೋ ಅದೃಷ್ಟ ಅಂತೂ ಇತ್ತು. ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮುಂಜಾನೆ ನಾಲ್ಕೂವರೆ. ಇನ್ನೇನು ಹೊರಬರಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದು ಗೇಮ್ ಸ್ಲಾಟ್ ಮಷೀನ್ ನ ಮುಂದೆ ಕೂತು ಒಂದಿಷ್ಟು ದುಡ್ಡು ಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ  ೭೦ ರ ವಯಸ್ಸಿನ ಒಬ್ಬ ಅಜ್ಜಿ. ಅವಳ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯೋ, ಜೀವನೋತ್ಸಾಹವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ, ಆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಜೂಜಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡಿತ್ತು. ಹೊರಬಂದಾಗ ಸೂರ್ಯಮೂಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಮಹಾಸಾಗರದ ಮೇಲೆ ಸೂರ್ಯರಶ್ಮಿ. ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲಾ ಜಾಗರಣೆಯಿಂದ ಮುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಕೊಡಲು ಹೋಟೆಲ್ ನ ಕಡೆ ಹೊರಟೆವು. ಸಣ್ಣದೊಂದು ನಗರ ಕೊಟ್ಟ ಹೊಸ ಅನುಭವಗಳಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳುತ್ತಾ. 




ಮತ್ತಿತರ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳು
ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಹಲವು ಆಕರ್ಷಣೆಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಬೋರ್ಡ್ ವಾಕ್ ಹಾಲ್ ಅನ್ನೋ ಕಟ್ಟಡದ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕಿನಾಟ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಡದ ಮೇಲೆ ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ 3D ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಮೂಡುತ್ತವೆ. ಕಟ್ಟಡ ಬಿದ್ದಂತೆ, ಡಿಸೈನ್ ಬದಲಾದಂತೆ, ರೈಲು ಕಟ್ಟಡದ ಮೂಲಕ ಹೋದಂತೆ ಇತ್ಯಾದಿ. ಯೂಟ್ಯೂಬ್ ನಲ್ಲಿ ಇದರ ವೀಡಿಯೊ ನೋಡಬಹುದು. ಲಿಂಕ್ ಇಲ್ಲಿದೆ. https://www.youtube.com/watch?v=DqhcdyUOYj0 . 

ಇದಲ್ಲದೇ ನ್ಯೂಜೆರ್ಸಿಯ ಅತಿ ಎತ್ತರದ, ಅಮೆರಿಕಾದ ಮೂರನೆ ಅತಿ ಎತ್ತರದ ಲೈಟ್ ಹೌಸ್ ಇಲ್ಲಿದೆ. ರಿಪ್ಲಿ'ಸ್ ಬಿಲೀವ್ ಇಟ್ ಆರ್ ನಾಟ್ ಮತ್ತೊಂದು ಆಕರ್ಷಣೆ, ಇಲ್ಲಿನ ಅಕ಼್ವೆರಿಯಮ್ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಖುಷಿ ಕೊಡತ್ತೆ. ಬೋಟ್ ರೈಡ್ ಗಳು, ಕ್ರೂಸ್ ಗಳು ಇವೆ.


ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವೀಕೆಂಡ್ ನ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಕಳೆಯೋಕೆ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಿಟಿ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿದೆ. 




- ಅಕ್ಷಯ ಪಂಡಿತ್, ಸಾಗರ 
೮/೪/೨೦೧೪


ಏಪ್ರಿಲ್ 7, 2014

ಎಲ್ಲೂ ಸಲ್ಲದವರು



[ವಿಜಯ next ಯುಗಾದಿ ಕಥಾಸ್ಪರ್ಧೆ ೨೦೧೪ ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದ ಕಥೆ. ವಿಜಯ next ಯುಗಾದಿ ವಿಶೇಷಾಂಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ ]


ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರ್ ಕಂಪನಿಯೊಂದರ ಕ್ಯುಬಿಕಲ್ ಗೂ ಕಮ್ಮರಡಿ ಊರಿನ ನೆನಪುಗಳಿಗೂ ಗೂಗಲ್ ಮ್ಯಾಪ್ ಸೇತುವೆಯಾಗಿತ್ತು. ಗೂಗಲ್ ಮ್ಯಾಪಿನಲ್ಲಿ "ಕಮ್ಮರಡಿ, ಕರ್ನಾಟಕ" ಅಂತ ಸರ್ಚ್ ಮಾಡಿದ ವಿಶ್ವನಿಗೆ ಕಂಡಿದ್ದು, ತ್ರಿಕೋನದ ಕೇಂದ್ರ ಬಿಂದುವಿನಿಂದ ಮೂರೂ ದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಎಳೆದಂತಹ ರೇಖೆಗಳು. ಕೆಲಸದ ರಾಶಿಯೇ ತನ್ನ ಮುಂದಿದ್ದರೂ ಮನಸ್ಸು ಊರಲ್ಲಿತ್ತು. ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ, ಕೊಪ್ಪ, ಶೃಂಗೇರಿಯ ರಸ್ತೆಗಳ ಸಂಗಮ ಕಮ್ಮರಡಿ. ಊರಿನ ಈ ತುದಿಯಿಂದ ಆ ತುದಿಗೆ ಆರಾಮಾಗಿ ನಡೆಯಬಹುದಾದಷ್ಟು 
Go to your blog listವಿಸ್ತೀರ್ಣ. ಮೂರೂ ರಸ್ತೆಗಳ ಸರ್ಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಂಗಡಿಗಳು, ಅಡಿಗರ ಹೋಟೆಲ್, ರಾಯರ ರೈಸ್ ಮಿಲ್, ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿರುವ ಒಂದು ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್ಸ್, ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಾದರೆ ಶಿವಣ್ಣನ ಗೋಬಿ ಗಾಡಿ, ಅಂಗಡಿಗಳನ್ನ ದಾಟಿದರೆ ಅಪ್ಪಟ ಮಲೆನಾಡಿನ ಹಂಚಿನ ಮನೆಗಳು, ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೊಂದು ರಾಘವೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮಿ ಮಠ, ಶೃಂಗೇರಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೊಂದು ಗಣಪತಿ ದೇವಸ್ಥಾನ ಹೀಗೆ ಕಮ್ಮರಡಿ ಮ್ಯಾಪಿನಲ್ಲಿ ಜೀವಂತವಾದಂತೆ ಅವನಿಗೆ ಭಾಸವಾಗಿತ್ತು. ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ನಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಮೇಲ್ ಬಂದಾಗಲೇ ಮ್ಯಾಪ್ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗಿದ್ದು. ಮ್ಯಾಪ್ ಕ್ಲೋಸ್ ಆದರೂ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿರುವ ನೆನಪಿನ ದೃಶ್ಯಾವಳಿಗಳು ಮಾತ್ರ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ. 


ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮಹಾ ನಗರದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಅಲ್ಲೇ ಓದಿ, ಅಲ್ಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರವ ವಿಶ್ವನಿಗೆ ತನ್ನ ಊರೆಂದರೆ ಸ್ವರ್ಗ. ದಿನವೆಲ್ಲಾ ಕೆಲಸ, ವೀಕೆಂಡ್ ಬಂದರೆ  ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಲುಗಳು, ಪ್ರತಿ ಶನಿವಾರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ದಿ ಕ್ಲಬ್ ನಲ್ಲಿ ಆಡುವ ಸ್ಕ್ವಾಷ್ ಆಟ, ಭಾನುವಾರದ ದರ್ಶಿನಿ ತಿಂಡಿ, ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ  ಬ್ರಿವರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಂತು ತಣ್ಣನೆ ಬಿಯರ್ ಕುಡಿದು ಹರಟಿದ್ದು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬೋರಾದಾಗ ಊರು ಅವನ ಪಾಲಿಗೆ ಏಕತಾನತೆಯಿಂದ ಹೊರಬರುವುದಕ್ಕೆ ಕಂಡುಕೊಂಡಿರುವ ಮಾರ್ಗ. ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನರಸಿ ಹೊರಡೋ ತಾಣ. 

ಊರಿಗೆ ಹೋದರೆ ಹೆಗಡೆಯವರ ಮೊಮ್ಮಗನಾ ಅಂತ ಕೇಳಿ ಎಲ್ಲರೂ ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ನ ಅಡಿಗರು, ಇವನು ಬಂದ ತಕ್ಷಣ 'ಏನೋ ಅಳಿಯಾ.... ಏನಂತಿದೆ ಬೆಂಗಳೂರು' ಅಂತ ಕೇಳಿ ಕುಶಲೋಪರಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಅವನನ್ನ ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗಿಂದಲೂ ಅಳಿಯಾ ಅಂತ ಕರೆದೇ ಅಭ್ಯಾಸ. ಅಡಿಗರ ಇಬ್ಬರು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದರೂ ಇವನನ್ನ ಹಾಗೆ ಕರೆಯುವುದನ್ನ ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ಹರಟಿ, ಖಾರ ಚಟ್ನಿಯ ಜೊತೆ ಎರಡು ಬನ್ಸ್ ತಿಂದು, ನಿಮ್ಮ ಬನ್ಸ್ ರುಚಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಯಾವ ಹೋಟೆಲ್ಲಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ ಅಡಿಗರೇ ಅಂತ ಅವರನ್ನಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾಗಿಸಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅಲ್ಲಿಂದ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಯ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದರ್ಧ ಕಿಲೋಮೀಟರು ನಡೆದರೆ ರಾಘವೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮಿ ಮಠ. ಮಠಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟು ಅಲ್ಲೇ ಬಲಬದಿಗೆ ತಿರುಗಿದರೆ ಮಣ್ಣಿನ ರಸ್ತೆ. ಅಲ್ಲೇ ಅಜ್ಜನ ಮನೆ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನಿಂದ ಮನೆಯ ತನಕವೂ ಅಜ್ಜನನ್ನ ಮಾತಾಡಿಸುವ ಜನ. ತಾನು ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರ್ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಸರಿಗೆ Technical Lead ಆಗಿ ಲಕ್ಷ ಸಂಪಾದಿಸಿದರೂ ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ತನ್ನ ಆಫೀಸಿನ ಒಂದಿಪ್ಪತ್ತು ಜನಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ. ಪಕ್ಕದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಗುರುತಿಸುವುದಿರಲಿ, ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರಿಗೇ ತನ್ನ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಮರ್ಯಾದೆ, ವಿಚಾರಿಸುವ ಜನ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನ ನೋಡಿದರೆ ಊರಿನಲ್ಲೇ ಇದ್ದು ಬಿಡುವ ಯೋಚನೆ ವಿಶ್ವನಿಗೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಮನೆ ಮಾಡಿರುವ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬೈದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. 


ಊರಿನಲ್ಲಿ ಎರಡಂತಸ್ತಿನ ವಿಶಾಲವಾದ ಮನೆ, ಮನೆಯ ನಾಲ್ಕೂ ಸುತ್ತಲಿನ ನಡುವೆ ಅಡಿಕೆ ಹರವಲು ವಿಶಾಲ ನಡುಮನೆ,  ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಸುರಿವ ಮಳೆಯಿಂದ ಒಣಗಿಸಿದ ಅಡಿಕೆ ಒದ್ದೆಯಾಗಿ ಬರುವ ಮುಗ್ಗಲು ವಾಸನೆ, ಕಿಟಕಿಗಳಿಲ್ಲದ ದೇವರ ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಕತ್ತಲು, ಹಂಡೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಕುದಿಯುವ ನೀರು, ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ತೆಂಗಿನ ಗರಿಯ ಚಪ್ಪರ, ಅಂಗಳದ ಮುಂದಿನ ಅಡಿಕೆ ತೋಟ, ಅಡಿಕೆ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಹಾದುಹೋಗುವ ನೀರಿನ ಸಣ್ಣ ನಾಲೆ, ನಾಲೆಗೊಂದು ಸಂಕ, ಸಂಕ ದಾಟಿ ಅತ್ತ ಹೋದರೆ ವೆನಿಲಾ ಪರಿಮಳ, ವೆನಿಲಾ ಗಿಡಗಳ ರಾಶಿ, ಮದ್ಯೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬಾಳೆಮರ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬಾಳೆ ಗೊಂಚಲು, ಅಡಿಕೆ ಮರಕ್ಕೆ ಹಬ್ಬಿಸಿದ ವೀಳ್ಯದೆಲೆ ಬಳ್ಳಿ, ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪ್ರಿಂಕ್ಲರ್ ಜೆಟ್ ನಿಂದ ತೋಟಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಮಳೆಯ ಸಿಂಚನ, ಮಧ್ಯೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಪೇರಲೆ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ಈಗ ತಾನೇ ಚಿಗುರಿದ ಪೇರಲೆ ಕಾಯಿ, ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಧೋ ಅಂತ ಸುರಿಯೋ ಮಳೆ, ಕರೆಂಟು ಹೋದಾಗಿನ ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಬಿರಡೆಯ ಕುರುಡು ಬೆಳಕು, ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೀದಿ ದೀಪಗಳಿಲ್ಲದೆ ಆವರಿಸುವ ಗಾಡಾಂಧಕಾರ, ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತು ಕೇಳಿಸುವ ಗುಯ್ಗುಡುವ ಜೀರುಂಡೆ ಸದ್ದು.. ಹೀಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಏಕತಾನತೆಯಿಂದ ಬೋರಾದ ಮನಸ್ಸನ್ನ ರಿಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡಲು ವಿಶ್ವನಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಸಾಕಾಗಿತ್ತು. 


ಮನೆಯ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿರುವ ಕಪ್ಪೆ ಗುಂಡಿ ಅವನಿಗೆ ಮುಗಿಯದ ಕುತೂಹಲ. ಯಾವ ಕಾಲದಿಂದ ಇದೆಯೋ ಏನೋ, ಅಂಗಳದ ಜಗಲಿ ಕಟ್ಟೆಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಗೂಡು. ಕಪ್ಪೆಗಳಿಗೆ ಅದು ತಮಗೆಂದೇ ಮಾಡಿಟ್ಟ ಗುಂಡಿಯೆಂದು ಗೊತ್ತಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ನೋಡಿದರೂ ಕನಿಷ್ಠ ೩೦ ೪೦ ಕಪ್ಪೆಗಳು ಅಲ್ಲಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಕಪ್ಪೆಗಳನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಅವಾಗವಾಗ ಕೇರೆ ಹಾವು ಬಂದಾಗ ಒಂದೋ ಎರಡೋ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ವಿಶ್ವನ S L R ಕ್ಯಾಮೆರಾದಲ್ಲಿ ಸೆರೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ತಕ್ಷಣವೇ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ನ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಅಪ್ ಲೋಡ್ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು.  


ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾಗಿದ್ದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಅಜ್ಜ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ತೀರಿಕೊಂಡು ವರ್ಷವಾಗಿತ್ತು. ಅಜ್ಜಿಗೆ ಮೊದಲಿನ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಊರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದ ಆಳು ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಕೊರತೆ. ವಿಶ್ವನ ಅಪ್ಪ ಶಂಕರ ಹೆಗಡೆ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗಿತ್ತು. ಮನೆ, ತೋಟ ಮಾರಿಬಿಡೋಣ, ಅಮ್ಮ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಇರಲಿ ಅನ್ನೋದು ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಅಜ್ಜಿ ಆ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿ ಅಂಕಿತ ಹಾಕಾಗಿತ್ತು. 


ವಿಶ್ವನಿಗೆ ತಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿದ್ದು ಒಂದೇ ಚಿಂತೆ, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ತನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಊರು ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಊರಲ್ಲೆ ಜೀವನ ಕಳೆಯೋದು ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಆಗದ ಕೆಲಸ. ಆದರೆ ಮನೆ ಮಾರಿದರೆ ಮತ್ತೆ  ಊರಿಗೆ ಹೋಗಲು ಕಾರಣಗಳಿಲ್ಲ. ಹೋದರೂ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವಂತದ್ದೊಂದು ಜಾಗವಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಹೊಸ ಅನುಭವಗಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ. ಅಲ್ಲಿನ ಜನ ಜಾಗಗಳಿನ್ನು ಕೇವಲ ತನ್ನ ಡೈರಿ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ. ಮನೆ, ತೋಟ ಮಾರಿಬಿಡುವ ನಿರ್ಧಾರ ಒಪ್ಪಲಾಗಲಿಲ್ಲ, ಹಾಗೆಯೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೂಡ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ವಿರೊಧಿಸಲೂ ಆಗದೆ, ಸಮರ್ಥಿಸಲೂ ಆಗದೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದುಬಿಟ್ಟ. ಆದರೆ ಊರಿನ ಜೊತೆ ಸಖ್ಯವನ್ನ ಮುಂದುವರಿಸಲು ಕಾರಣ ಹುಡುಕಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ. ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಅದ್ದೂರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯುವ ಆರಾಧನಾ ಮಹೋತ್ಸವ ನೆನಪಾಗಿ ಅಲ್ಲಿನ ರಾಘವೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮಿ ಮಠಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ಸಾವಿರ ದೇಣಿಗೆ ನೀಡಿದ, ಮುಂದಿನ ಆರಾಧನಾ ಮಹೋತ್ಸವಕ್ಕೆ ತನ್ನನ್ನೂ ಕರೆಯಲೆಂದು, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲೊಂದು ನೆಪವಿರಲೆಂದು. 


ಕಮ್ಮರಡಿ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿನ ನೆನಪುಗಳ ರಾಶಿಯ ಮುಂದೆ ಕೆಲಸದ ರಾಶಿ ಸರದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಲು ಆರಾಧನಾ ಮಹೋತ್ಸವದ ತನಕ ಕಾಯಲಾರೆ ಅನ್ನಿಸಿರಬೇಕು, ಸರದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತವರನ್ನ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಗಂಟೆ ಒಂದಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ಲಂಚ್ ಬ್ರೇಕ್ ನ ಬೋರ್ಡನ್ನ ಕೌಂಟರ್ನಲ್ಲಿರಿಸಿ ಹೊರಡುವ ಸರ್ಕಾರಿ ಕೆಲಸದವರಂತೆ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಕೆಲಸಗಳ ರಾಶಿಯನ್ನ ಬದಿಗೆ ಸರಿಸಿ, ಪರ್ಸನಲ್ ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿ, ತಕ್ಷಣ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದು ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಗೆ ತಿಳಿಸಿ ಮನೆಯ ಕಡೆ ಹೊರಟ. 


ತೋಟ ಮಾರಿ ಬಂದ ದುಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ Investment purpose ಗೆ ಇರಲಿ ಅಂತ ಮನೆಯ ನೆಂಟರೆಲ್ಲಾ ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿ ಕೊಡಿಸಿದ ಎರಡು ರೂಮಿನ ಸಾವಿರ ಚದರಡಿಯ ಮನೆ. ಹತ್ತಂತಸ್ತಿನ ಮೂರು ಕಟ್ಟಡಗಳ ಪೈಕಿ ಒಂದರಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೇ ಅಂತಸ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮನೆ. Apt 4E. ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ದಿನಾ ಅದೇ ಮುಖಗಳನ್ನ ನೋಡಿದರೂ ಎಲ್ಲರೂ ಅಪರಿಚಿತರೇ. ಮನೆಯ ಒಳಗೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಬಾಲ್ಕನಿ. ಬಾಲ್ಕನಿಯಿಂದ ಆಚೆ ನೋಡಿದರೆ ಅದೇ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟಿನ ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು ಮನೆಗಳ ರಾಶಿ, ಬಾಲ್ಕನಿಯ ತುಂಬಾ ಒಣಗಿಸಲು ಹಾಕಿದ ಬಟ್ಟೆಯ ರಾಶಿ. ಎರಡು ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತನ್ನ ಬಟ್ಟೆ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟ. ಕಾರು ಕಮ್ಮರಡಿಯ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿತ್ತು. 


ಕಮ್ಮರಡಿಗೆ ಬಂದು ತಲುಪಿದಾಗ ಸಂಜೆ. ಸುಮಾರು ತಿಂಗಳುಗಳ ನಂತರ ಊರಿಗೆ ಬಂದ ಖುಷಿ. ಅಡಿಗರ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ನ ಮುಂದೆ ಕಾರು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ಹೋಟೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಅಡಿಗರಿರಲಿಲ್ಲ. ಎರಡು ವರ್ಷದಿಂದ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿರುವ ಮಗಳ ಮನೆಗೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರಂತೆ. ಅಳಿಯನನ್ನ ಕೇಳುವವರಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಂದಿನಂತೆ ಎರಡು ಬನ್ಸ್ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿದ. ಅಡಿಗರ ನಗು ಮುಖ ಅಲ್ಲಿರದೇ ಯಾವತ್ತಿನ ರುಚಿ ಎನಿಸಲಿಲ್ಲ. ರಾಘವೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮೀ ಮಠಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕುಳಿತ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತಂಪೆನಿಸಿತು. ಅಜ್ಜನ ಜೊತೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅರ್ಚಕರಿಗೆ ಅವನ ಪರಿಚಯ ಸಿಗಲಿಲ್ಲವೇನೋ, ಅವರಾಗೇ ಮಾತಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ತಾನಾಗೇ ಮಾತಾಡಿಸಲು ಹೊದ. ಹೆಗಡೆಯವರ ಮೊಮ್ಮಗ ಅಂತ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಒಂದೆರಡು ಮಾತಾಡಿದರಷ್ಟೇ. ಬಸು ಟೈಲರ್ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲೂ ಅದೇ ಕಥೆ, ಮನೆ ನೋಡಿ ಬರೋಣವೆಂದು ಮನೆಯ ಕಡೆ ಹೊರಟ. ಮನೆಯ ಅಂಗಳದ ಕಪ್ಪೆ ಗುಂಡಿ ಮುಚ್ಚಲಾಗಿತ್ತು. ಮನೆ ಕೊಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದ ಗೌಡರಿಗೆ ಪರಿಚಯ ಹೇಳಿದ. ಒಂದು ಲೋಟ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದು ಮನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹರಟಿದರು. ತೋಟ ನೋಡಿ ಬರುತ್ತೇನೆಂದ. ಕತ್ತಲಾದ್ದರಿಂದ ಗೌಡರು ಟಾರ್ಚ್ ಕೊಟ್ಟರು. ಟಾರ್ಚ್ ನ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಸಂಕ ದಾಟಿ ಇಡೀ ತೋಟವನ್ನೊಂದು ಸುತ್ತು ಹೊಡೆದು, ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆಂಬಂತೆ ಕಣ್ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡ. ಮನಸ್ಸು ಈ ಜಾಗವನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲು ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. 


ರಾತ್ರಿ ಒಂಬತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಯಾಕೋ ಈ ಊರಿಗೆ ಹೊಸಬನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಅಜ್ಜ ಹೋಗಿ ಒಂದೇ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಅಪರಿಚಿತನಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಉಳಿಯುವುದೆಲ್ಲಿ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ತನಗೂ ಊರಿಗೂ ಮಧ್ಯೆ ಇದ್ದ ಕೊಂಡಿ ಕಳಚಿ ಹೋಗಿದ್ದರ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು. 


ಮತ್ತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋದರಾಯ್ತು ಅಂತ ಹೊರಟ. ಕಮ್ಮರಡಿಯಿಂದ ಹೊರಟು ಒಂದಿಪ್ಪತ್ತು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಎಡಗಡೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬೋರ್ಡ್ ಕಂಡಿತು. "ಹೊನ್ನೇರಮನೆ ಹೋಂ ಸ್ಟೇ... ನಿಮ್ಮ ಮನೆ ಎಂದೆನಿಸುವ ವಿಶೇಷ ಅನುಭವ.. ತೋಟ, ಗುಡ್ಡದ ಮನೆ, ಮನೆ ಊಟ.." ತಕ್ಷಣ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಫೋನ್ ನಂಬರಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ. ಅಡ್ರೆಸ್ ಕೇಳಿಕೊಂಡ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕಾರು ತಿರುಗಿಸಿದ. ಊರಲ್ಲಿದ್ದ ಮನೆಯನ್ನ ಮಾರಿ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಫ್ಲಾಟ್ ಖರೀದಿಸಿ, ಊರಿನ ಅನುಭವಕ್ಕೆಂದು ಕೃತಕ ಊರಿನ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ನಗು ಬಂತು. ಪಕ್ಕದ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದ ಜನ ಮತ್ತೆ ಅಪರಿಚಿತರು. ನೋಡಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ, ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ನಗು ವಾಪಸ್ ಬರಲಿಲ್ಲ.  ಊರಿನ ಅನುಭವವೆಂದರೆ ಬರಿ ಹಂಚಿನ ಮನೆ, ಮನೆ ಊಟ ಅಲ್ಲ ಅಂತ ಕೂಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದೆನಿಸಿತು. ಊರು, ಊರಿನ ಮನೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮರುಗಿದ. ಹೋಂ ಸ್ಟೇ ಯ ರೂಂ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಮೆತ್ತನೆಯ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ. 


ಅವನಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರ ಕನಸು ಕಂಡಿತ್ತು. ಕನಸಿನಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಯಾರೋ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಕಪ್ಪೆಯ ಗುಂಡಿಯಂತೆ ಕಂಡಿತ್ತು. ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ತುಂಬಾ ಕಪ್ಪೆಗಳ ರಾಶಿ, ಎಲ್ಲವೂ ವಟರುಗುಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಎತ್ತರೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಜಿಗಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಾವಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಓಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಕನಸು ಬೇಗ ಎಬ್ಬಿಸಿತು. ಎದ್ದವನೇ ಕಾರ್ ಹತ್ತಿದ. ಊರು ಇಷ್ಟವಾದರೂ ಇರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಬೆಂಗಳೂರು ಕೈ ಬೀಸಿ ಕರೆದರೂ ಇಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೂ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಎಂಬಂತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗತೊಡಗಿದ. 


-- 
ಅಕ್ಷಯ ಪಂಡಿತ್, ಸಾಗರ 
೮ - ೨ - ೨೦೧೪ 



ಎರಡು ದಿನದ ನೆಮ್ಮದಿ ಅರಸಿ...


[ ಓ ಮನಸೇ ಸಂಚಿಕೆ ೮೭ - ೧೫ ಮಾರ್ಚ್ ೨೦೧೪ರಲ್ಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಲಘು ಬರಹ]

http://www.readwhere.com/read/c/2556433
http://www.readwhere.com/read/c/2556374

                  ಬೆಂಗಳೂರಿನ  ಶುಕ್ರವಾರದ ರಾತ್ರಿಗಳು ನನಗಿಷ್ಟ.  ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟವರಿಂದ ನೂರೋ ಇನ್ನೂರೋ  ಸುಲಿವ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ  ಆಟೋಗಳೆಲ್ಲಾ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿರುತ್ತವೆ. ಬಸ್ ನ ಸೀಟುಗಳ ತುಂಬಾ ಬ್ಯಾಗುಗಳ ರಾಶಿ. ಆಟೋವನ್ನೋ, ಬಸ್ಸನ್ನೋ ಹತ್ತಿ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನ ಕಡೆ ಹೊರಟವರಿಗೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿ ತಲುಪುತ್ತೇವೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅನ್ನೋ ಧಾವಂತ. ಬಸ್ಸು ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟರೆ ಅನ್ನೋ ಚಿಂತೆ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ , ಆನಂದರಾವ್ ಸರ್ಕಲ್, ಕಪಾಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರೂ ಧರ್ಮಸ್ಥಳ, ಶಿವಮೊಗ್ಗ, ಗೋಕರ್ಣ, ಹುಬ್ಬಳಿ, ಮಂಗಳೂರು ಎಲ್ಲಿ ಸಾರ್, ಹೇಳಿ ಸಾರ್ ಅಂತ ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಹಿಂದೆ ಬರೋ ಜನ. ಎಲ್ಲರಿಂದಲೂ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ರಾಜಹಂಸವೋ, ಐರಾವತವೋ ಮತ್ಯಾವುದೋ ಪ್ರೈವೇಟ್ ಬಸ್ ನ ಹತ್ತಿ  ಕುಳಿತರೆ ವಾರ ಪೂರ್ತಿ ಮಾಡಿದ ಜೀತದಿಂದ ಬಿಡುವು. ದಿನ ನಿತ್ಯದ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಂಜಾಟ, ಕರ್ಕಶ ಹಾರನ್ಗಳ ಶಬ್ದದಿಂದ ಬಿಡುವು. ಐದು ದಿನದ ಕೆಲಸದಲ್ಲೇ ಹಿಂಡಿ ಹಿಪ್ಪೆ ಮಾಡಿ ಹೈರಾಣು ಮಾಡಿಸಿದ ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಬಿಡುವು. ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ  ಜನರಿದ್ದರೂ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಒಂಟಿತನದಿಂದ ಬಿಡುವು.

                    ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿ, ಇಲ್ಲೇ ಓದಿ, ಇಲ್ಲೇ ಅಥವಾ ಇನ್ನೆಲ್ಲೋ ಇಂತಹದೇ ಮತ್ತೊಂದು ನಗರದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಜೀವನವೆಲ್ಲಾ ನಗರಗಳಲ್ಲೇ ಕಳೆಯುವವರನ್ನ ನೋಡಿದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅನುಕಂಪ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ಪ್ರತಿ ವಾರ ಊರಿಗೆ ಹೋಗ್ತೀಯಲ್ಲಾ, ಅಲ್ಲೇನು ಅಂತದ್ದು ಇಟ್ಟಿದೀಯ ಅಂತ ಸುಮಾರು ಜನ ಕೇಳಿರ್ತಾರೆ. ವಿವರಿಸಬಲ್ಲೆವಾ! ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ....  ಸುಮ್ಮನೆ ನಕ್ಕಿರುತ್ತೇವೆ.

ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ದಿನಗಟ್ಟಲೆ ಸುರಿಯುವ ಜಡಿ ಮಳೆಯ ಸದ್ದು, ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಊರ ಕೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾದು ಹೋಗುವಾಗಿನ ತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿ, ಕೇಶವನ ಅಂಗಡಿಯ ಮಸಾಲೆ ಮಂಡಕ್ಕಿಯ ಜೊತೆ ಕಂಚಿಕಾಯಿ ಸೋಡಾದ  ರುಚಿ, ಮುಂಚೆ ತುಂಬಾ ಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ್ ಆಗಿದ್ದ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ನ ಹೆಡ್ಮಾಸ್ಟರ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಸಿಕ್ಕು ಸಲುಗೆಯಿಂದ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತಾಡಿಸುವ ರೀತಿ, ಊರಲ್ಲಿರುವ ಟಾಕೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೊ ಒಂದು ಸಿನೆಮಾ ನೋಡಿ, ಗೆಳೆಯರೊಡನೆ ಕೂತು ಸಿನೆಮಾಕ್ಕೊಂದಷ್ಟು ಬೈದರೆ ಸಿಗುವ ಸಮಾಧಾನ... ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ವಿವರಿಸಬಲ್ಲೆವಾ! ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

                  ಊರಿಗೆ ಹೊರಟ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದಾದರೂ ಪರಿಚಯದ ಮುಖ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತೆ. ಪ್ರೈಮರಿ ಸ್ಕೂಲ್ ನಲ್ಲಿ ಜೊತೆಗೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದವನೊಬ್ಬ ' ಹೆ.. ಅರಾಮೇನೋ, ನನ್ನ ನೆನಪಿದ್ಯಾ ಅಥವಾ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಯಾ' ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ ಅವನ ಹೆಸರಿಗಾಗಿ
ತಡಬಡಾಯಿಸಿರುತ್ತೇವೆ. ಕೊನೆಗೂ ಅವನ ಹೆಸರು ತೋಚದೆ  ಅವನೇ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಸಿದಾಗ, ಛೆ ಅವನಿಗೆ ಬೇಜಾರಾಯಿತೇನೋ ಅಂತ ಮರುಗಿರುತ್ತೇವೆ. ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆಯಾದ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸಲೋ ಅಥವಾ ಕಾಣದಂತೆ ಇದ್ದುಬಿಡಲೋ ಅಂತ ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತಾನೆ. ಅಂತೂ ಗುರುತಿದ್ದವರನ್ನ ಮಾತಾಡಿಸಿ ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟನ್ನ ಹಿಂದೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಕಾಲೇಜಿನ ಕಣ್ಮಣಿಯಾಗಿದ್ದ ಅವಳು ಕಾಣಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾಳೆ. ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡಿಸಲಾ? ಗುರುತಿರಬಹುದಾ ಇಲ್ಲವಾ ಅನ್ನೋ ಗುಮಾನಿ.  ಕಂಡು ನಕ್ಕರೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಿಹಿ ನಿದ್ದೆ. ಕಂಡು ಯಾರೆಂದು ಗುರುತೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿದರೆ  ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯ ತನಕ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಳಾಡಿ ಮೈ ಕೈ ನೊವು.

ಊರು ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಒಂದು ಐಡೆಂಟಿಟಿ. ಊರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ನೂರಾರು ಕಥೆ ಹೇಳಿರುತ್ತೇವೆ. ಜೋಗಕ್ಕೆ ಬರುವಾಗ ನಿಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ, ಹಂಪಿ ನೋಡುವಾಗ ನಿಮ್ಮ ಊರು ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಮುರುಡೇಶ್ವರದ ಪಕ್ಕ ಇರೋದೇ ನಿಮ್ಮ ಊರಾ? ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಕೌತುಕದಿಂದ ಯಾರಾದರೂ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಆ ಜಾಗಗಳೆಲ್ಲಾ ನಾವು ಸಣ್ಣವರಿದ್ದಾಗಲೇ ಓಡಾಡಿದ ಜಾಗವೆಂದು ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.  ಹೊಸದಾಗಿ  ಯಾರಾದರೂ ಪರಿಚಯವಾದರೆ ಯಾವ ಊರು ಅಂತ ತಕ್ಷಣ ಕೇಳಿರುತ್ತೇವೆ. ತಮ್ಮದೇ ಊರಾದರೆ ಅಥವಾ ಹತ್ತಿರದ ಊರಾದರೆ ಅವರೊಡನೆ ಮಾತಾಡುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಊರಿನ ಪರಿಚಯದವರ ಬಗ್ಗೆ, ಓದಿದ ಕಾಲೇಜಿನ ಬಗ್ಗೆ, ಯಾವುದೊ ಲೋಕಲ್ ಹೊಡೆದಾಟದ ಬಗ್ಗೆ, ಹೀಗೆ ತಕ್ಷಣ ಮಾತು ಹರಿದಾಡಿರುತ್ತದೆ . ಬೆಂಗಳೂರಿನವರಾದರೆ ಇದೆಲ್ಲದರ ಅನುಭವ ಆಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಬೃಹತ್ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ನಗರಗಳು.. ಎಷ್ಟೋ ಕಾಲೇಜುಗಳು.. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರ ಪರಿಚಯ ಎಷ್ಟೋ!

ಬಸ್ಸು ಅರಸೀಕೆರೆಗೆ  ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ, ತಕ್ಷಣ 'ಟೀ ಕಾಫಿ ಊಟ ಐದೇ ನಿಮಿಷ  ಐದು ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ ಬೇಗ ಬೇಗ' ಅಂತ ಪ್ರತಿ ಬಸ್ಸಿಗೂ ಬಡಿದು ಬಡಿದು ಗಾಡ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಎಬ್ಬಿಸಿರುತ್ತಾನೆ ಅಲ್ಲಿನ ಹೋಟೆಲಿನ ಹುಡುಗ. ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೊರ ಹಾಕಿದರೆ ಒಮ್ಮೆ ನಿರಾಳ. ಹಸಿದಿದ್ದರೆ ಏನನ್ನಾದರೂ ತಿಂದು ಮತ್ತೆ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದರೆ ಊರಿನ ನೆನಪಲ್ಲಿ, ಬೆಂಗಳೂರು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬಂದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆ ಬಸ್ಸು ಹೊರಡುತ್ತದೆ ಊರಿನ ಕಡೆಗೆ. ಎಚ್ಚರವಾದಾಗ ಬೆಳಕು ಹರಿಯಲಾರಂಭಿಸಿರುತ್ತೆ . ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆ ಸರಿಸಿದರೆ ಕಣ್ ತುಂಬಾ ಹಸಿರು. ಊರೆಲ್ಲೊ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದೆ. ಪರದೆ ಮುಚ್ಚುವ ಮನಸ್ಸಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಮೈಲಿಗಲ್ಲನ್ನೂ ನೋಡಿ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದೂರವಿದೆ ಎಂದು ನೋಡುವ ಆತುರ. ಕೊನೆಗೂ ಊರು ಬಂದು ಬಸ್ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ತಲೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ನಿರಾಳವಾದ ಅನುಭವ. ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನ ಅರಸಿ ಊರಿಗೆ ಬಂದವನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದಷ್ಟು ಹೊತ್ತೂ ನೆಮ್ಮದಿ. ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೆ ಸುಖವಲ್ಲವೇ ಅನ್ನೋ ಮುಗಿಯದ ದ್ವಂದ್ವ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೆರಡು ದಿನ ಊರಿನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಜೀವನ.

--
ಅಕ್ಷಯ್ ಪಂಡಿತ್, ಸಾಗರ
೧/೧೭/೨೦೧೪